Αφού μ' αγαπάνε, αφού με φροντίζουν, αφού είναι κοντά μου, καλύτερα είμαι εδώ! Βαρέθηκα να ζω μέσα σε ένα σαλόνι. Εδώ είναι ο φυσικός μου χώρος. Έχω θέα, έχω φίλους (ζώα και ανθρώπους), έχει και πολλά θηλυκά γύρω γύρω... προσέχω και τις κότες και τις χήνες και τα κουνέλια! Όταν είμαι δεμένος όμως! Όταν με πάνε βόλτα τις κυνηγάω, γιατί έχω πολλά ταλέντα βλέπετε... αλλά το αφεντικό μου δεν κατέχει γρι από κυνήγι...
Δεν πειράζει! Καλά είναι κι έτσι! Προσαρμόζομαι εύκολα εγώ, αρκεί να μ' αγαπάνε!
6 σχόλια:
Μιλαμε για ΤΗ χλίδα!!!
Καλησπέρα
Αρκεί να με αγαπάνε
Σπουδαία κουβέντα Κατερίνα μου
Καλό βράδυ
όμορφες οι φωτο
Χλίδα φύσης, Αργύρη!
Αρκεί να μ' αγαπάνε, σαιλόρ μου! Είναι κάτι που μια ζωή το παλεύω κι εγώ! Φιλιά πολλά, σαιλόρ μου!
Όμορφες δεν είναι... αλλά για μένα είναι αποτύπωμα δυνατών στιγμών!
Ο "φυσικός χώρος" των σκύλων είναι ο χώρος του αφεντικού τους και όχι το χωράφι. Εκτός εάν τα αφεντικά τους, προκειμένου να καθησυχάσουν τις τύψεις τους - οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν το γιατί, τους προσδίδουν φωνή (χρήση α΄προσώπου) και "αναγνωρίζουν" συναισθήματα χαράς από την απομάκρυνση...
Ανώνυμε τόσο φαρμάκι που βγάζει το σχόλιό σου, δεν το έβγαλε ποτέ ούτε ο σκύλος μας! Αυτό το συμπέρασμα έβγαλες, δική σου και η γνώμη. Αν και ανώνυμος, έχεις την ελευθερία του λόγου. Δεν μ’ αγγίζει όμως καθόλου, γιατί απέχεις μίλια μακριά απ’ την πραγματικότητα. Το σκυλί μας δεν είχε ποτέ αφεντικά, παρά μόνο φίλους. Αφεντικά και εκπαίδευση έχουν οι σκλάβοι κι ο Ουντέζε είχε την πλήρη ελευθερία κοντά μας, τόσο που έβλαπτε τους ανθρώπους. Από κει και πέρα, στο κτήμα δεν είναι μόνος του, απέκτησε δυο νέους σταθερούς φίλους που ξέρουν από σκυλιά και έχουν και άλλα σκυλιά και συνάμα τρέχουμε κι εμείς γιατί τον αγαπάμε. Στο κτήμα υπάρχει καλύβι, τροχόσπιτο και βίλες σε πληροφορώ και είναι συνοικία της πόλης.
Αυτά! Δεν με εμπνέει ο τρόπος σου για να σου εξηγήσω περισσότερα. Όσο για την χαρά μου και τις τύψεις μου, άστο να το ξέρω εγώ αν έχω κι αν υπάρχουν κι εσύ ψάξε τις δικές σου τύψεις που σε κρύβουν στην ανωνυμία.
Δημοσίευση σχολίου